Opgekrabbeld

De tranen zijn nu wel ongeveer opgedroogd. Ze waren er niet zo zeer omdat ik niet zwanger bleek te zijn maar meer als ontlading van de afgelopen maanden en als voorbereiding op de komende maanden. Het traject is nog niet klaar en dat besef kwam ineens ontzettend binnen. Ik keek uit naar hulp vanuit de kliniek, vanaf dat moment zou alles anders zijn. Nou en dat is het dus niet. Rationeel wist ik dat wel. Nu de hulp er is, start er een ander traject. Helemaal goed maar ook dat traject heeft tijd nodig en dat was ik even "vergeten". Je mag het ook verdrongen noemen.

Maandag staat bekend om al je voornemens tot uitvoer te brengen dus ik heb de kliniek gebeld. Ik voel me onzeker bij de LH-testen. Op de dag van IUI was hij al minder fel dan de dag ervoor. De dokter gaf tijdens de IUI aan dat mijn ei op springen stond. Dat sprak voor mijn gevoel elkaar wat tegen. Tijd voor actie.
De afspraak voor een echo staat en ik kijk weer positief tegen dit traject aan. Voor mij is de week dus goed begonnen!

Ten einde

Mijn lijf heeft goed geluisterd en gisteren meteen een signaal gestuurd. Het ieniemienie beetje hoop dat er was is door de wc weggespoelt. Poging 13 is officieel ten einde.

Is hij al voorbij?

Tijdens de autorit met vriendin MI waarin ik het hele verhaal vertel kwamen tranen, zelfs met een snik erbij. Bij een radioreclame over "moeder worden" voel ik mijn ogen vol lopen. De heftige aflevering van Grey's Anantomy liet ze vrijuit stromen maar heeft ze nog niet opgemaakt. Ik voel ze nog steeds achter mijn ogen branden.

Ik kan bijna niet wachten totdat ik ongesteld wordt. Dan is het tenminste duidelijk en kan ik me op de volgende poging richten. Mijn agenda erbij pakken en kijken wanneer ik voor poging 14 naar de kliniek ga. Kan ik misschien echt even flink huilen en het verdrietige gevoel achter me laten. Kan ik deze poging vergeten en weer verder gaan. 

Overpeinzing

Echt waar, ik ben heel blij dat de kliniek mij helpt. Ze denken mee en stellen me gerust. Toch vreet er al een paar dagen een onheilspellend gevoel in me. Er zijn geen garanties dat ik met IUI wel zwanger wordt, laat staan binnen hoeveel maanden. Ik ken teveel verhalen van vrouwen die met IUI ook een jaar bezig zijn en een aantal stappen dan over naar IVF. Het idee dat ik nog een jaar moet proberen hakt erin. Ik vind het oneerlijk, onrechtvaardig en frusterend. Ik weet het, bij zwanger worden kun je niet van eerlijkheid of rechtvaardigheid spreken maar toch voelt het zo. Ik wil heel graag aan de beurt zijn en niet weer de persoon zijn die hoort dat iemand zwanger is.

Mijn gevoel over deze poging is dus niet positief. Ik ben al bezig met het uitrekenen van de ongeveer-datum voor de volgende poging. Zet strepen in mijn agenda zodat deze dagen leeg blijven. Met pijn in mijn hart. Ik ben toe aan een positieve zwangerschapstest, aan ochtendmisselijkheid en kilo's aankomen. Ik ben toe aan moeder worden.

Nieuwe fase

"U voelt misschien wat zeurderigs maar het is al klaar. Ik oefen wat tegendruk uit zodat het semen meteen naar de eileiders gaat."
"Tjee, dat gaat snel!"
"Uw baarmoedermond was goed zichtbaar, dat maakt het makkelijker."
Ik kleed me aan en ga nog even tegenover de dokter zitten. Hij noteert zijn handelingen, legt de vervolg procedure uit en schut me de hand.

Al met al ben ik niet langer dan 10 minuten binnen geweest. Het controleren van het potje ging snel, de IUI ook en het gesprekje daarna ook. De meeste tijd kostte het beantwoorden van mijn vragen.
Over 2 weken weet ik meer. Ik kan of een afspraak maken voor een echo of ik zal naar de winkel moeten voor maandverband. Hoe dan ook, het wachten is begonnen.

Een tussenstopje

Het stickje laat weinig zien maar mijn lijf zegt van alles. Onzeker bel ik naar de kliniek.
"Een positief stickje is het uitgangspunt"
"Dat snap ik maar mocht ik morgen een positieve test hebben is de kans groot dat mijn ei zondag valt en we maandagochtend dus te laat zijn"
"Maar te vroeg insemineren is ook niet goed"
"Is het dan een idee dat ik vandaag voor een echo kom?"
5 uur later loop ik de wachtkamer in. Ik klets met een bekende die er toevallig ook is. Het wachten schiet zo lekker op en binnen het uur sta ik in de spreekkamer.
De dokter maakt een echo, schrijft wat op, berekend iets en laat me mezelf weer aankleden.
"U komt maandag terug voor de IUI en we maken dan nog een echo"
"Dus mijn ei is nu nog niet groot genoeg?"
"Nee, ik denk maandag op zijn vroegst. De signalen duiden erop dat de eisprong er nog niet aankomt."

Ik maak een afspraak voor maandag en rij gerustgesteld naar huis. De dokter is een deskundige en die zegt dat ik me zondag geen zorgen hoef te maken dat ik maandag te laat ben.

Gaat ie komen?

Mijn ei moet er zo langzamerhand wel aankomen. Niet alleen mijn ei maar ook het weekeind. Beetje stress geeft het wel. De kliniek is natuurlijk niet 24 uur per dag en dan ook nog eens 7 dagen in de week open. Ook dokters moeten af en toe een momentje voor zichzelf hebben. En je zult zien dat net op dat schaarse momentje van de dokter mij ei denkt te gaan vallen! Zo eigenwijs zijn mijn eitjes wel. Die doen gewoon waar ze zin in hebben. Belachelijk natuurlijk maar ja wat doe je eraan? Niks, behalve dan hopen dat mijn ei een sprintje gaat maken en fijn op een geschikt moment gaat vallen.