De kogel is door de kerk. Ik heb van de week mijn gehele bam-traject stop gezet. Gek genoeg voelt het goed.
Al een flinke tijd broeide het ergens. Popte het af en toe in mijn hoofd op. De rust die er was door niet met een poging bezig te zijn gaf me de ruimte om deze beslissing te nemen.
Na ruim 3,5 jaar kan ik niet anders dan een einde aan dit slopende traject maken.
Vorige week sprak ik tegen vriendinnen uit dat ik er over dacht om mijn donor te bellen en aan te geven dat ik voor onbepaalde tijd wilde stoppen.
Door het hard op naar hun uit te spreken wist ik meteen dat ik moest gaan handelen. Moeilijk maar ook goed. Het was echt geworden en ik voelde nog meer dat het moment gekomen was.
Hij reageerde rustig en gaf aan dat hij het al ergens aan zag komen. Herkende mijn proces zoals die ook bij zijn zus verlopen is.
Na dit telefoontje viel het kwartje dat ik dus niet zwanger ga worden. Waarschijnlijk nooit meer. Vreemd. Vooral omdat er geen paniek of verdriet opborrelt. Het is zoals het is. Ik vertrouw erop dat door dit besluit er in mijn hoofd ruimte ontstaat om een aangepast plan voor de toekomst te maken. Ik kan weer open staan voor nieuwe of andere gedachten die mij verder gaan helpen richting een gelukkige toekomst. Waarschijnlijk een toekomst zonder biologisch kind.
Wat die toekomst gaat worden weet ik niet. Er gaan wel dingen door mijn hoofd. Deze ga ik uitzoeken en verder uitdenken. Maar ik ga vooral door met voelen. Voelen met wat goed voor mij is. Ik wil in het hier en nu leven. Ik wil de kansen en de mogelijkheden die zich nu voordoen zien en nemen. Uiteindelijk moet ik het met mezelf doen en dat kan alleen als ik goed naar mijn binnenste luister en er naar handel.
Stap 1 is daarin gezet. Wat stap 2 wordt zal de toekomst me uitwijzen. Eerst maar eens bijkomen van deze grote beslissing.
