Verandering van plan

Vreemd is het wel om op 2e kerstdag mijn benen in 2 beugels te leggen en tegen een dokter te praten die er tussen in staat. Het was normaler geweest als ik op dit tijdstip thuis aan de kerststol had gezeten maar hè... dit is voor een zeer goed doel!

De dokter laat mij mijn kleren aan trekken en als ik tegenover hem ga zitten kijkt hij me serieus aan. "Je follikel is al aan de grote kant wat in zou houden dat ik je eisprong een week lang moet uitstellen. Dat ga ik niet doen."
Ik kijk hem verschrikt aan. Gaat hij nu ineens ons plan zo maar aan de kant schuiven?
"Zo lang met hormonen een eisprong uitstellen is niet goed voor jouw lichaam en er is geen garantie dat over een week je baarmoeder nog optimaal is om er een cryo in te laten nestelen."
Mijn ogen worden nog groter en ik voel dat mijn mond open gaat maar hoor geen geluid.
"Ik stel daarom voor dat je een IUI doet. Er is geen reden om te denken dat je daarmee niet zwanger kan worden. Zo voorkomen we dat je cyclus helemaal uit balans raakt en maak je toch kans om zwanger te worden."
Mijn mond valt dicht en mijn ogen nemen de verbaasd-stand aan. "Heeft dat echt wel zin?" vraag ik. "Jazeker, het lang uitstellen van je eisprong heeft alleen maar nadelen en met een IUI ondervang je dit."
Mijn gedachten ratelen als een dolle. "Is dit wel slim. Moet ik niet toch hormonen gebruiken. Wat als ik daarna niet ongesteld meer wordt omdat mijn hormoonhuishouding zo verstoord is? Zou Hij wel kunnen? Waarom zou ik geen IUI doen? Maak ik wel kans?"
De dokter kijkt me geduldig aan. Ik knik naar hem en zeg dat ik me in zijn idee kan vinden.

2 dagen later zit ik weer tegenover hem in een stoel. Hij verteld dat de opbrengst van de zaadjes voldoende is voor een reële kans op een geslaagde IUI. Ik gooi mijn benen weer in de beugels en probeer rustig door te ademen op het moment dat hij het slangetje door mijn baarmoedermond duwt. Hij knikt tevreden en ik mag van de stoel af.

Onderweg naar huis heb ik een blij gevoel. Ik heb in 2011 toch nog een poging kunnen doen om zwanger te worden en dat voelt goed. Ik weet dat de kans klein is dat ik van de IUI zwanger wordt maar er is een kans! En dat is meer van vorige maand. En ergens voelt het ook wel goed om het nog een keer zo te proberen. Zonder hormonen, gewoon op mijn natuurlijke cyclus en zonder steriel geklede dokteren en verpleegkundigen in een kille behandelkamer. Nog 1x old school..... en wat mij betreft ook de allerlaatste keer. Ik duim voor een positieve zwangerschapstest over 2 weken.

Ronde 3 maar toch poging 2 van ICSI 1

Twee weken geleden kon ik alleen maar huilen bij het idee dat ik een maand over moest slaan en misschien wel 2 maanden. Het verdriet dat ik voor het derde jaar op een rij weer niet zwanger of als moeder de feestdagen in ga, sloeg in als een bom. Het frustreerde me dat een kliniek kan besluiten dat hun laboratorium dicht is in het weekeind. Zou je namelijk een regelmatige cyclus hebben dan zou je nooit een terugplaatsing kunnen krijgen omdat je eisprong dan altijd in het weekeind valt. Maar voor mij overheerste vooral het verdriet. Het verdriet dat ondanks alles wat ik zelf kan doen ik nog steeds niet zwanger ben en dat in 2011 ook niet zal worden.

Gelukkig drogen tranen vanzelf op en komen er andere belangrijke en leuke dingen waar je aandacht naar uit gaat. Zo ook bij mij. Ik heb meteen de avond van het slecht nieuws een fles prosecco leeg gedronken en getoost (wel met tranen in mijn ogen) op het leven. En via sinterklaas, feestjes, werkdingen en leuke afspraken zijn we bij vandaag aangekomen. De dag waarin ik weet dat de kliniek me gaat helpen om mijn eisprong uit te stellen tot na de feestdagen. Tot de dag dat het laboratorium weer open is!

De doker legde gisteren nogmaals uit dat bij mijn vorige cyclus mijn follikels enorm snel zijn gaan groeien waardoor ze het proces met medicatie niet meer konden beinvloeden. Mijn eisprong viel daardoor in het weekeind. Zij ontdooien niet in het weekeind en als ik een paar dagen later mijn cryo's laat terugplaatsen dan wist ik zeker dat ik niet zwanger zou zijn.
De afspraak is nu dat ik 2e kerstdag bij de dokter langskom voor een echo. Dan zetten we een plan uit voor de verdere week met het doel om in het nieuwe jaar twee cryo's terug te laten plaatsen en ik dan 9 maanden later een kindje baar.
Het lijkt mij een prima plan en tot die tijd geniet ik maar van de carpaccio, van de wijn en alle andere dingen die ik straks 9 maanden lang niet mag of kan doen.

Afgelast (isci 1, poging 2)

Ik weet het, er moet een logje komen over alles wat de afgelopen week is gebeurd. Hij zal er komen maar nu nog even niet. Moet even de teleurstelling voor mezelf op een rijtje zetten want de terugplaatsing kon niet doorgaan omdat het lab niet in het weekeind open is.

Baal er van dat jullie lezers, weer een somber-logje te lezen krijgen terwijl ik van nature erg positief ben. Zou graag die kant eens aan jullie willen laten zien.
Het hele verhaal volgt later. Ik ben nu nog even druk met het drogen van mijn tranen.